Jak leczyć schizotypowe & schizoidalne zaburzenie osobowości

Dokładna charakterystyka schizoidalnego i schizotypowego zaburzenia osobowości została przeze mnie omówiona w poprzednich postach. W tym artykule skupię się stricte na leczeniu.

Dlaczego powstał osobny post, który łączy leczenie tych dwóch zaburzeń osobowości? Dlatego, że w obu przypadkach leczenie będzie przebiegać w bardzo podobny sposób. Na początku porównajmy różnice i znajdźmy podobieństwa, a potem przejdziemy do samego procesu leczenia.

Różnice i cechy wspólne schizoidalnego i schizotypowego zaburzenia osobowości

Osobowość schizotypowa jest genetycznie związana ze schizofrenią a schizoidalna natomiast takich związków nie ma. Badania sugerują, że osobowość schizotypowa to odmiana schizofrenii, w której pacjent nie ma większych problemów z testowaniem rzeczywistości. Przeżywa natomiast trudności w związkach z innymi ludźmi i doświadcza łagodnych zaburzeń myślenia. Najczęstsze cechy osobowości schizotypowej to: dziwne przekonania, nastawienie urojeniowe, niezwykłe doznania i idee nadwartościowe. Dominującymi cechami w obu tych zaburzeniach są wycofanie z relacji społecznych i ograniczenia w sferze emocjonalnej.

Leczenie

Warto na początku zaznaczyć, że pacjenci z tymi zaburzeniami osobowości bardzo rzadko decydują się na leczenie. Z reguły chęć podjęcia terapii jest uwarunkowana czynnikami innymi niż wewnętrznymi (np. naciskami z zewnątrz ze strony bliskich).

Pacjenci ci wynoszą największe korzyści z indywidualnej terapii psychodynamicznej podtrzymującej (nastawionej bardziej na techniki wspierające, np. psychoedukację, empatyczne komentarze, zachęta, a mniej na konfrontację i interpretację) w połączeniu z dynamiczną terapią grupową. Praca w grupie może pomóc w procesie socjalizacji i dać opiekę której brakowało tym pacjentom w dzieciństwie.

Zadaniem terapeuty psychodynamicznego jest:

• roztopienie zamrożonych schematów wyniesionych z dzieciństwa przez ukazanie nowego doświadczenia relacji

• korygowanie obecnych doświadczeń w celu wykształcenia dojrzałości psychicznej

• zachowanie cierpliwości w kontakcie z milczeniem i dystansem emocjonalnym pacjenta

• przyjmowanie przyzwalającej i akceptującej postawy wobec milczenia

• przyjęcie że milczenie nie jest tylko przejawem oporu a formą niewerbalnej komunikacji, która dużo może nam powiedzieć o tym typie pacjenta

Oprócz tego skuteczny wydaje się trening umiejętności społecznych i psychoedukacja w procesie leczenia psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Równie ważne jest wsparcie społeczne, akceptacja i zrozumienie ze strony bliskich, szczególnie w procesie wychodzenia z izolacji i samotności pacjenta.

MB.

---